İLGİSİZ BABALAR

İlgisiz Babalar

Bazen “vardiya” derler…

“Gece çalışıyorum”, “Çok yoruluyorum”, “Vaktim olmuyor” derler.

Ama bir çocuk büyürken şunu bilmez:

Yorgunluğu.

Mesaiyi.

Çarkların sesini.

Vardiyanın zorluğunu.

Bir çocuk sadece şunu bilir:

Kimin yanında kendini değerli hissettiğini…

Kimin yanında görünmez olduğunu.

Ve bazı babalar, farkında bile olmadan,

vardiyayı değil, bahaneleri büyütür evde.

Sabah gelir, uyur… Tamam.

Öğleden sonra uyanır, telefon…

Akşam biraz boş zaman bulur, yine telefon…

Biraz oturur, televizyon…

Hafta sonu gelir, “yorgunum”…

Ve çocuk her gün aynı soruyu sessizce yutar:

“Baba bugün benimle oynayacak mı?”

Oynasa bile aklı başka yerdedir.

Telefon çalar, sohbet dağılır.

Çocuk bir şey anlatır, gözler ekrana kayar.

Bir sarılma ister, “dur” denir.

Bir oyun ister, “yorgunum”…

Ve işte tam burada gerçek başlar:

Çocuğun kalbini yoran şey, babanın vardiyası değildir.

Babanın var olup ilgili olmamasıdır.

Çünkü bir çocuk için en büyük yalnızlık,

babasının aynı evde olup,

kalbi başka odadaymış gibi davranmasıdır.

Bazı babalar bunu anlamaz.

“Ekmek için çalışıyorum” derler.

“Ben olmasam bu ev döner mi” derler.

“İşim zor” derler.

Ama çocuklar bilmez faturayı,

bilmez vardiya çizelgesini,

bilmez maaş bordrosunu…

Onlar sadece şunu anlar:

“Baba beni seçti mi, seçmedi mi?”

Ve yıllar sonra, o küçücük kalpte şu inanç oluşur:

“Herhalde ben yeterince özel değilim.”

“İsteklerim yorucu.”

“Ben de susayım en iyisi.”

Aslında çocuğu inciten iş değildir…

İlgiyi sürekli ertelemektir.

Gerçek şu:

Günde 10 dakika ayıran baba,

hiç ayırmayan 10 babadan daha güçlü iz bırakır.

Çünkü çocuk, zamanın uzunluğunu değil,

ilginin kalbini hatırlar.

Bir baba, çocuğunun saçını okşayıp:

“Geldim. Dinliyorum. Sen benim için önemlisin.”

dediğinde…

Bütün yorgunluk biter.

Bütün mesai solar.

Bütün bahaneler düşer.

Ve çocuk ilk kez şunu hisseder:

“Ben görünürüm.

Ben değerliyim.

Babam beni gerçekten istiyor.”

Bu ülkede binlerce baba gece gündüz çalışıyor.

Ve gerçekten zorlanan, evladına dair hüznü yüzünde taşıyan babalar var.

Onlar ayrı…

Ama bir de işin arkasına saklanıp

ilgisizliği “yorgunluk” diye pazarlayanlar var.

Asıl mesele iş değil.

Mesele öncelik…

Çocuk, babanın ömrünü istemez.

Sadece kalbinden bir parça ister.

Ve o parçayı vermeyen hiçbir baba,

hangi vardiyada olursa olsun,

çocuğunun kalbinde boş bir sandalye bırakır.

Derya Yağmur