SON KELİME

Bölüm 1: BAŞLANGIÇ

“Geceye Düşen Çığlık”

31 Ekim. Saat 01:19. Konya’nın Selçuklu İlçesinde, taş duvarlarla çevrili terk edilmiş bir konağın avlusundan gelen boğuk bir çığlık, geceyi yırtarcasına yükseldi. Çevredeki sokak lambaları bir anlık titredi. Ardından sessizlik.. 

Devriye gezen polis memuru Murat, telsizine uzandı:

 “Merkez, 44 numaralı sokakta bir ses duydum. Terk edilmiş konağın içinden geldi. Giriş yapıyorum.”

Konağın demir kapısı aralıktı. İçeri girdiğinde, ay ışığı avlunun ortasında bir şeyi aydınlatıyordu. Bir beden. Genç bir adam. Boylu boyunca uzanmış yerde yatıyor, göğsü çıplak, gözleri açık. Ama en korkuncu: yüzü gülüyordu. Dudakları, ince iplerle yukarı çekilmişti. Zorla iplerle dikilmiş bir gülümseme.

Yerde, kurbanın kanıyla yazılmış tek kelime: “BAŞLANGIÇ”

Komiser Kenan olay yerine vardığında, gözleri hemen kelimeye takıldı. Ayşe, elinde el feneriyle cesedin etrafında dolaşıyordu.

Kenan: “Bu kadar düzenli bir sahne... Bu, rastgele bir cinayet olamaz.”

Ayşe: “Kurbanın cebinden bir not çıktı. Üzerinde sadece bir tarih var: 31 Ekim.”

Komiser Kenan: “Bugün.”

Ayşe başını salladı. Kenan, gözlerini cesetten ayırmadan konuştu:

“Bu bir mesaj. Katil, bizimle konuşuyor.”

Cesedin etrafı mumlarla çevrilmişti. Her mumun altında bir harf vardı. Toplandığında şu kelimeyi oluşturuyordu: “GÖZLE”

Kenan, mumlara bakarken mırıldandı:

“Gözle... Ne demek istiyor? İzlememizi mi? Yoksa katil bizi izliyor mu?”