AŞKTA GELİNEN SON NOKTA

Aşkta gelinen son noktadaydım. Gururumu öyle hiçe saymıştım ki, artık ona sarılacak, sığınacak yüzüm yoktu. Peşinden koşarken, kendi felaketime yürüdüğümü hissetmiştim aslında. Çünkü, karşılığı olmayan aşk, felakettir. Ama korkmadım. Çünkü aşıklar, sevdiklerinin uğruna bile bile felakete gidecek kadar cesur, fakat yine de vazgeçemeyecek kadar acizdir. Evet, ben de tam olarak böyleydim. Cesur, ama aciz ve zayıftım konu sen olunca. Sen, her zaman güçlüydün. Çünkü yakalanmadın hiç karşılıksız aşk hastalığına. Hoş, yakalansaydın kaldırabilir miydin, emin değilim. Güçlü olan, gerçekten sen misin, yoksa ben miyim? Ben, zor olsa da atlattım bu lanet hastalığı. Peki ya sen? Sen ne yapardın? Sende sevebilecek bir yürek, karşılıklı bulamayınca bunu kaldırabilecek kudret var mı? Ayakta kalabilir mıydın benim yaşadıklarımın yarısını yaşayasaydın? Öyle sevildiğin yerden konuşmak kolay. Gel yer değiştirelim, sevilen değil de seven ol bakalım. O zaman gör, dünya kaç bucakmış. Sana ufak bir tavsiye aslan parçası; Olur da birini sevme cesareti bulabilirsen kendinde, bana yaşattıklarına bak ve düşün, kaldırabilir miyim diye. Ölçüp biçmeden hareket etme. Pişman olursun. Ben bana miras olarak bıraktığın acı, anıları alıp gidiyorum. Arada kullanırım tecrübe niyetine. Eyvallah... Bu arada, için rahat olsun. Düşman falan değilim sana. Bir zamanlar "Kalbim..." dediğime, düşman olmak, yakışmaz bana.