Alper Ve Minik Gölgeli Dostu

Alper neşeli, parlak gözlü bir çocuktu. En sevdiği şey, güneşli günlerde parkta koşmak, top oynamaktı. Ama son zamanlarda sokak maceralarına yeni, tüylü bir arkadaş eklenmişti.

Bu arkadaş, minicik, beyaz tüylü bir yavru kediydi. Alper ne zaman kapıdan dışarı çıksa, kedi sanki onu bekliyormuş gibi hemen ortaya çıkardı. Alper adımlarını hızlandırsa, minik kedi de küçücük bacaklarıyla peşinden koşardı. Bazen ‘miyav’ diye tiz bir ses çıkarır, bazen de Alper’in ayakkabısının bağcığıyla oynamaya çalışırdı.

Alper bu duruma bayılıyordu! Sanki sihirli bir dost edinmiş gibiydi. Kedinin onu takip etmesi Alper’i çok mutlu ediyordu. Ona bir isim bile takmıştı: Pamuk.

Her gün parkta koşup oynarken, Pamuk da yanından ayrılmazdı. Alper çömelip onu okşadığında, Pamuk hemen mırıldanmaya başlar, Alper’in parmaklarına sürtünürdü. Bu, ikisinin özel bir oyunuydu.

Alper, Pamuk sayesinde kalbinin hayvan sevgisiyle dolduğunu hissetti. Artık sadece Pamuk’u değil, sokaktaki diğer kuşları, köpekleri ve kedileri de daha dikkatli izliyor, onlara zarar gelmesini hiç istemiyordu. Annesine babasına sürekli, “Hayvanlar çok güzel ve özel! Onlara hep iyi davranmalıyız,” diyordu.

Pamuk, Alper’e sadece bir arkadaş değil, aynı zamanda kocaman bir kalp dolusu sevgi de getirmişti ve Alper biliyordu ki, sokağa attığı her adımda, küçük, tüylü dostu onu yine neşeyle takip edecekti.

Tuğba Akın