Mutluluk arandığında kaçar, kabullenildiğinde gelir.

Mutluluğu Beklemek mi, Aramak mı?İnsan, mutluluğu bulmak için yaşadığını sanır.Oysa çoğu kez, ondan kaçmak için yaşar.Bazı sorular vardır, insana sessizce çöker.Mutluluğu beklemeli mi, yoksa aramalı mı?Bu soru, insanın Tanrı’yla, kendi vicdanıyla ve acısıyla kurduğu ilişkinin en yalın hâlidir.İnsan tuhaf bir varlıktır.Bir yandan mutluluğun gelip onu bulmasını ister, diğer yandan sabırsızca peşine düşer.Ama her iki durumda da aynı yanlışı yapar: kendini unutur.Bekleyen, aczini kutsar; arayan, kibrini.Beklemekle tembelleşiriz, aramakla da Tanrı rolüne bürünürüz.Sonunda ikisi de aynı yerde biter: boşlukta.Mutluluk bir ödül değildir.Bir varış noktası da değildir.O, insanın kendi karanlığıyla oturabildiği o kısa sessizliktir. Acıya dokunmadan, acıyla yüzleşmeden gelen hiçbir sevinç insana ait değildir.Çünkü mutluluk, acının kardeşidir onsuz doğmaz.Kimi insanlar ömür boyu bekler, bir sabah her şeyin düzeleceğine inanarak.Kimi ise ömür boyu arar, bulduğunu sandığında bile bir başkasının gözlerinde kaybeder kendini.Oysa mutluluk, ne kapıda bekleyene gelir ne de sokaklarda onu arayana.Mutluluk, insanın içindeki sessiz hücrenin kapısını araladığı anda belirir.Ve hemen ardından kaçar.Çünkü insan, o kadar hakikate dayanamaz.Belki de mesele, mutluluğu bulmak değildir.Onun yokluğuna katlanabilmeyi öğrenmektir.İşte o zaman, hayatın kendi gürültüsü bile bir melodidir.Acı bile anlam kazanır.Mutluluk arandığında kaçar, kabullenildiğinde gelir.