Kızıl Maske

Sırtında hissettiği soğuk duvara biraz daha sokulup ses çıkarmaktan korkarak sımsıkı kapattığı dudaklarından ellerini çekip titreyen elleriyle cebindeki telefona ulaştı. Tuşlara zorlukla dokunup arama tuşuna bastığında yaslandığı duvardan sürünerek yere çöktü. Saniyeler sonra açılan ahizeyle, “Yardım edin! Beni öldürecek!” diye fısıldadı. Ama sesi karşı tarafa zor gidiyordu. “Derin bir nefes alıp sakinleşin hanımefendi ve bir daha söyleyin.” Diyen ses daha iyi duyabilmek için önündeki cihazın sesini biraz daha açıp hoparlöre aldı. Şimdi merkezdeki herkes korku içinde kalmış kadının sesini duyuyordu. “O- Onu öldürdü! Aman Allah’ım gözlerimin önünde onu öldürdü!” diye ağlamaya başladı. Sakinleşmek bir yana panik atak geçiriyordu. Çağrıya cevap veren çalışan bir yandan yanındaki iş arkadaşına dönüp telefonu gösterdi. Komutu alan arkadaşı telefonun izini takip edip en yakın ekibe haber verdi. “Hanımefendi adınızı öğrenebilir miyim?” diye sordu, soğukkanlılığını koruyan acil çağrı merkezi çalışanı olan genç kız. Bu işe başlayalı neredeyse beşinci yılı deviriyordu. Ve bu beş yılda birçok asılsız ihbarlar geliyordu. Hem gerçekten ihtiyacı olanları ihmal ediyor hem de ciddi konuları kötüye kullananlar oluyordu. Şimdiden çok yıprandığını hissetmişti. Bu süre boyunca gerçekten acil yardıma ihtiyacı olanlar elbette vardı. Günün sonunda birilerine yardım etmiş olma hisside olmasa çekilecek iş değildi. Şimdi ise telefonun diğer ucunda gerçekten çok korkmuş biri vardı ve kaçıncı kez olduğunu hatırlamadığı o korku, onu da yine esir almıştı. Elinden geldiğince eğitimde öğrendiklerini soğukkanlılığını koruyarak uygulamaya çalıştı. “Onu öldürdü, şimdi beni öldürecek.” Gözyaşları içinde ağlayan kadını sakinleştirmek için ne yapabileceğini düşündü. Zira bu şekilde nasıl yardım edebileceğini bilmiyordu. Sağlıklı bir bilgi almak neredeyse imkânsızdı. Korku içinde kalmış kadın aynı şeyleri tekrarlayıp duruyordu. “Hanımefendi size bu şekilde yardımcı olamam. Biraz sakinleşip isminizi söyleyebilir misiniz?” diye sorarken merkezdeki diğer çalışanlarda endişeyle izliyordu. Hepsi telefonun diğer ucundaki sese odaklanmıştı. “B-Ben Pırıl Şura” dediğinde herkesin kaşları şaşkınlıkla havaya kalktı. Zira telefonun diğer ucundaki kişi ünlü bir Dj sanatçısıydı. “Merhaba Pırıl benim adımda Buket. Şimdi senden birkaç defa derin nefesler alıp sakinleşmeni istiyorum.” Diyerek Pırıl’ın nefes alışverişini dinledi. “Şimdi sakinleştin mi?” 

“Evet” diyen kadının sesi şimdi daha sakin geliyordu.

“Harikasın! Şimdi bana tane tane çok detaya girmeden neler olduğunu anlat. Güvende misin?” diye sorarak teyit etmeye çalıştı.

“Bilmiyorum. Elinden kaçıp yakındaki bir inşaata saklandım.”

“Biz çoktan telefonundan yerini tespit ettik ve bir ekip gönderdik. Senden sadece bulunduğun yerden ayrılmamanı istiyorum. Ve mutlaka iyice saklandığından emin ol. Yaralı mısın?”

“H-Hayır i-iyiyim ben ama onu öldürdü.” Dedi tekrar ağlamaya başlayarak.

“Pırıl sakinleşmen gerekiyor. Bana neler olduğunu anlat. Kimi öldürdü? Peşindeki kim?”

“T-Tamam. Onunla çalıştığım gece kulübünde tanıştım o…” duyulan boğuk bir gürültüyle “Aman Allah’ım beni buldu!” diyerek ağlamaya başlayan kadının sesi yine korku içinde geliyordu.

“Sakin ve sessiz olmaya çalış” diyerek yandaki ekrana baktı. Polis ekiplerinin konumunu gösteriyordu. “Ekipler ile aranda üç dakika var.” dediğinde, “Sesini duyuyorum artık çok geç” diyerek ağlamaya devam etti. “Pırıl sakın saklandığın yerden çıkma ve bekle” 

“Hayır! Buraya geliyor kaçmalıyım” Diyen kadının sesi aniden kesildi.

“Neler oluyor?” diye sordu yanındaki arkadaşı. Herkes endişeyle birbirine bakıyordu. 

“Pırıl olduğun yerde kal. Orası çok karanlık seni saklandığın yerde bulamaz ama hareket edersen sesini takip edecektir. Hareket etme ve benimle irtibatı koparma” 

“Çok geç! Orada daha fazla duramazdım.” Dedikten sonra bir sessizlik olmuş saniyeler sonra, “O burada” diye fısıldayan kadının çığlığı herkesi ürkütmüştü.

“Hayır! Bırak beni, dokunma bana”

“Pırıl! Pırıl neler oluyor? Pırıl cevap ver!”

“Ne olur bırak beni, ölmek istemiyorum. Yalvarırım bırak! Kimseye bir şey söylemem” 

“Pırıl!”

“Yo… Lütfen” diyerek çırpınan kadın “Korkuyorum” diye fısıldadıktan sonra kulakları sağır eden büyük bir çığlık atmış sonrası büyük bir sessizlik olmuştu. Herkesin yüzünde dehşet dolu bir ifade vardı. Buket ise göğsünü tutmuş korku dolu bakışlarıyla olduğu yerde çakılıp kalmıştı. “Pırıl” dedi son kez kısık yakarış dolu bir tonda. Sonrası ise çok tuhaf bir şey olmuştu. Telefondan önce bir hışırtı daha sonra sık nefesler alıp veren bir ses, hoparlörden yayılmaya başlamıştı. Herkes korku ve endişeyle bu sesi dinliyordu.

“Kimsin sen? Ona ne yaptın?” diye sordu Buket son bir çırpınışla. Sesinde bir miktar hayal kırıklığı ve öfke vardı. Bir taraftan gözyaşları akıyordu. Telefonun diğer ucundaki ses sıkıntılı bir nefesi yüksekçe verip ahizeyi kapattı. Dıt Dıt… Sesinden başka hiçbir ses yoktu. Herkes ölüm sessizliğine kapılmıştı.