Çiçekler solmasın

“

Küçücük, pamuk gibi elleriyle dünyaya tutunurlar. Kalpleri sevgiyle doludur; gülüşleri, güneşin sıcaklığını taşır. Onlar güldüğünde, dünya bir anlığına güzelleşir.

Kız çocukları… Babalarının ilk aşkı, annelerinin en büyük mucizesi…

Geleceğin doktorları, öğretmenleri, mühendisleri, avukatları… Ve bir gün, geleceğin anneleri.

Yollarına çiçekler serilmesi gereken melekler onlar.

Ama ne acıdır ki, bugün hâlâ bazı yerlerde onlara verilen değer, cahiliye devrinin gölgesinden çıkamamıştır. Şiddet, cinayet, eğitim hakkının elinden alınışı, özgürlüklerinin kısıtlanışı… Saymakla bitmeyen nice zulüm.

Tüm bunların kökünde sevgisizlik var.

Annesinden, babasından yeterince sevgi görmeyen kız çocuğu, büyüyünce o sevgiyi başka kalplerde arıyor. Henüz kim olduğunu bile tam bilmeden güveniyor, inanıyor… Sonra toplum dönüp diyor ki:

“Neden sevgili yaptı?”

“Gecenin o vaktinde dışarıda ne işi var?”

“Neden okula gönderildi, neden başka şehirde okumasına izin verildi?”

Ama kimse şu soruyu sormuyor:

Biz neden sevmedik onu?

Neden fikrini sormadık?

Neden okumasına destek olmadık?

Neden hayatı öğretmedik?

Günün sonunda tüm suç yine kız çocuklarına kalıyor.

Oysa onlar sadece sevilmek ve kendi ayakları üzerinde durabilmek istiyorlar.

Kız Çocukları Günü diye bir gün var ama aslında her gün onların günü olmalı.

Çünkü güneş her sabah onlar için doğar,

çiçekler onlar için açar.

Solmamaları da, yaşatılmaları da bizim elimizde.

Çiçekler solmasın…

Kış çocukları ağlamasın…

Bir kız çocuğunun gözünden düşen her damla,

dünyanın üzerine

 inen bir musibet gibidir. ?