Kalbim Gazze'de ki çocuklara battaniye olsun

Ben bir anneyim…

Kendi çocuğumun nefesini, kokusunu, uykusunu severken Gazze’deki çocukları düşünürüm.

Karda üşüyen bir çocuğu görünce yüreğim titrer; bombaların, yoksulluğun, korkunun içinde büyüyen çocukları düşününce nefesim kesilir.

Anne kalbi sınır bilmez; merhamet bir ülkenin değil, insanlığın dilidir.

Savaşın kirli yüzü çocukları görmüyor…

Çocuklar büyümeden ölüyor; anneler acıdan uyuşuyor, hissizleşiyor.

Açlık ve zulüm bir çocuğa hiç yakışmıyor.

Bedenim burada ama kalbim hep Gazze’de çarpıyor.

Gazze’deki çocukların korkusunu, açlığını, soğuğunu hissettiğimde kendi yavrumu kucaklar gibi kucaklamak isterim hepsini. Onların anneleriyle birlikte gözyaşım bir, dualarım bir olur.

Allah’ım sadece kendi evladımızı değil, tüm çocukları koru…

Kalbim, Gazze’deki her çocuğun üstüne bir battaniye olsun, bir dua gibi sarıp sarmalasın.

Annelik böyle bir şey işte; kaygısı da sevgisi de sınır tanımaz. Her çocuğu kendi çocuğu gibi sevmek, dünyanın neresinde olursa olsun onların gözlerindeki ışığı korumak ister.