HOŞÇA KAL

      Bir evin anahtarını son kez olduğunu bilerek kullandınız mı hiç? Taşınma yoluyla bir ayrılış değil. Bir koparılışın hikayesi bu.

      Anahtarı deliğe geçirip nazikçe çevirdikten sonra içeri girdim. Kırık duvarların arasında yürüyüp boş çuvallara 'alın terim' olan yükte hafif, pahada ve anılarda ağır eşyalarımı tabiri caizse 'batan geminin malları' gibi doldurdum hızlıca.

       Bir gün ölürsem temiz kalsın evim, ayıplamasınlar diyerek tertipli yaşadığım evimin altının üstüne gelmiş halinde taşımacı adamlar en mahremlerimi çuvallara doldurdu gözümün önünde.

       Bir artçı daha başlamadan, bize verilen otuz dakika içinde her şeyimizi arabaya tıkıştırıp o şehirden ayrılacağımız gündü. Güneşli; ama bol kumlu, tozlu bir hava. Şehir ölü kokuyor dedikleri yerler. Ve tabi depremde kapağı açılıp da dökülen buzdolabının içindekilerden yayılan çürümüş etlerin ve üzerine üşüşen çürükçüllerin kokusu hakim. Depremden tam bir ay sonra.

        Arabayı çalıştırdık. 'Ben ölürsem gömülecek bir yerim bile kalmadı.' duygularıyla ait olduğum yerden kopmak zorunda kalışıma, arabanın radyosundan gelen o ani şarkı eşlik etti:

      "Bu garip bir veda olacak çünkü aslında hep içimdesin. Ne kadar uzağa gitsem de gittiğim her yerde benimlesin. Söylenecek söz yok. Gidiyorum ben. Hoşça kal..."