Gölgeler ve Işık Arasında

Bir kadın gördüm:

Yürüyordu... 

Adındaki, ardındaki yükleri ,

Adım adım eritmek istercesine!

Bir kadın gördüm:

Yürüyordu...

Rüzgar gönlündekileri döküyordu sanki dile:

"Bir sancı büyüyor göğsümde,

Sanki dünya daralıyor avuçlarımda.

Kaygı, içimi kemiren sessiz bir kurt,

Nefesim düğümleniyor gecenin koynunda.

Kalbim bir cenderede,

Duvarlar yüzüme kapanıyorken

Her köşe başında başka bir endişe..."

Bir kadın gördüm:

Yürüyordu...

Saçları değiyordu usulca alnına,

Parmak uçlarına yuva yapmış yalnızlık,

Eteklerinde düşleri alacakaranlık...

Bir kadın gördüm:

Yürüyordu...

Rüzgar gönlündekileri döküyordu sanki dile:

"Ama içimde,

Henüz sönmemiş bir kıvılcım var.

Biliyorum,

Her kaygı biraz daha yol açar

Umut denilen o ince ırmağa.

Ve ben,

Düşe kalka da olsa,

O ırmağın sesine varacağım.

Çünkü;

Biliyorum,

Karanlık ne kadar derinse

Güneş o kadar yakındır.

Ve kalbim — susmayan kalbim —

Yeniden doğmayı öğrenir

Her sabahın ilk ışığında."

Bir kadın gördüm 

Yürüyordu...

Gözlerinde bir gölge dolaşıyor,

Gizli bir telaş saklanıyor bakışlarına.

Her adımı, sanki uçurum kenarında,

Her nefesi, yarım kalmış bir dua gibi.

Ama yine de dudaklarının kıyısında

İnce bir ışık bekliyordu

Kaygının ördüğü duvarlarda

Küçük bir çatlak açılıyor,

Gönlüne sızan umut

Sessizce doğuyordu avuçlarına...

Karanlık üstüne yığılırken bile

Tek başına 

Elini değdirdiği yeri 

"Yuva" yapabiliyordu!