Umut Artığı Çağ

Modern çağın kutusu açıldı. İçinden umut değil, alışkanlık çıktı.

Bu yazı, kendi Pandorasında hapsolmuş bir kuşağın sessiz çığlığı.

Pandora’nın içerisinde bir o yana bir bu yana savruluyoruz. Nereye sanki? Yarınlar yokmuşçasına, yok olacasına. Her sallanış birer birer duygularımızı savuruyor. Zaman lehimize değil de leşimize yağdırıyor sanki. Bir gün daha çürüyoruz, farkına varmadan.

İçinde umutla lanetin aynı bedende yaşadığı bir çağdayız. Gülüşlerimiz vitrin, acılarımız depoda çürüyen ürün gibi. Biraz daha parlamaya, biraz daha görünmeye çalıştıkça eksiliyoruz. Sanki her “iyi ol” cümlesi, üzerimize yapıştırılmış bir etiket:

“Sorun çıkarmadan tüken.”

İnsanın içindeki Pandora artık kutu değil, bir apartman dairesi.
Korkular, kaygılar, keşkeler hepsi orada oturuyor; kapı zilini umut çalıyor ama kimse kapıyı açmıyor.
Belki de biz, umudu bile karantinaya almış bir nesiliz. Çünkü artık “umut etmek” bile bir lüks gibi satılıyor motivasyon konuşmalarının, sahte tebessümlerin paketinde.

Biz artık umudu değil, umutsuzluğa dayanma becerimizi pazarlıyoruz. Ve buna “hayatta kalmak” diyoruz.