ONUN DA RIZASI VARDI

ONUN DA RIZASI VARDI

“Sen yeter ki yaz, hep yaz.” dedi ama bilmiyordu serüvenimi. Aldım elime kalemi, bu kez neden yazamadığımı ve sonra nasıl yeniden yazabildiğimi yazdım:

“Allah’ın izniyle hep yazacağım. Ben zaten hep yazardım. Henüz dört yaşında okuma yazma öğrendim. Okuma yazma bilmiyorken bile kağıtları karalayıp anneme götürmüştüm, ‘bak gazete yazdım’ diye!

Ortaokuldaydım. Bir gün tüm günlüklerimi çöpe attım. Evimiz beşinci kattaydı, caddeye bakıyordu. Dışarıyı izlerken bir kadının çöpleri karıştırdığını ve günlüklerimi çöpten çıkardığına şahit oldum. Oturdu çöpün yanına. Tek tek okudu. O okudukça ben ağladım. On iki yaşlarında falanım. Evde tekim. Aklıma da hiçbir şey gelmiyor. Özel alan ihlali gibi hissediyorum. Kalbime ve duygularıma edilmiş bir tecavüz adeta.

Güven sorunu hissettim yıllarca. Bir taraftan da ben izin vermiştim bu tecavüze, rızam vardı tabiri caizse. Günlüklerimi çöpe atarak değil tabi. Başka düşüncelerin olacak olması inancına kapılıp o inancı takip ederek. Kendimi yargılayarak. Bu tecavüzü yıllarca ben sürdürmüştüm. Oysa o satırların okunması sadece beş dakika idi, benim duygu tecavüzüm ise yıllarca sürdü zihnimde. Ama buldum çözümümü.

İki inanç geliştirdim kendimce. Benim kontrolüm dışında tüm yazdıklarım başkasının eline dahi geçecek olsa iki duygu vardı söylenmesi gereken.

Birincisi; yanlış anlaşılmaktan, yazdıklarımın başkaları tarafından yorumlanırken çarpıtılmasından kaygılanıyordum. Şöyle inandım, bu okuyanın kişisel yorumu. Benim hissettiğim değil. Ve ben sadece kendi söyleyip hissettiklerimden sorumluyum, onların anlamak istediklerinden değil.

İkincisi; Her duygu, her yaşanmışlık insana özgüdür. Onu yargılamak Yaradan’dan başkasının haddine değildir.”