YARIM KALAN ŞİİR

Yarım Kalan Şiir

Mevsim, sessizliğin en derin tonuna bürünmüştü.

Yaz, ardında tuzlu bir hüzün ve boşalmış sokaklar bırakmıştı.

Sahil kasabası, geçmişin yankısıyla soluk alıyor; deniz her dalgasında bir zamanları geri çağırıyordu.

İşte o çağrı, Engin’i yıllar sonra yeniden oraya sürükledi: Azelya’nın kıyısına.. 

İstanbul’un karmaşasından kaçan Engin, gençliğinin izlerini taşıyan bu kasabaya yalnızca dinlenmek için gelmemişti.

Bu bir kaçış değil, bir yüzleşmeydi. Kalbinde yankılanan bir isimle gelmişti: Azelya..

İlk Karşılaşma — Limanda

Engin, Azelya ile ilk tanıştığı anları hatırlıyordu. Onunla geçirdiği günler, aylar ne kadar güzeldi. Sanki bir masal gibi.. 

Engin, eski limanın taşlarına basarken bir ses duydu arkasından:

“Gözlerinle mi arıyorsun denizi, yoksa içindekini mi?”

Sesin sahibine döndü. Elinde fotoğraf makinesiyle, saçları rüzgârda savrulan bir kadın duruyordu.

 “Bazen insan,” dedi Engin gülümseyerek, “aramadığı şeyi bulur denizde.”

“Ya bulduğunu kaybederse?” diye sordu kadın.

“O zaman deniz alır, geri vermez.”

Azelya, objektifi indirip Engin’e baktı.

“Ben o denizi yıllar önce kaybettim,” dedi.

Engin o an, bu kadının sadece sahilin bir parçası değil, sanki denizin kendisi olduğunu hissetti.

O yaz, Engin’in hayatının en gerçek mevsimiydi. Sanki dünyanın en mutlu insanıydı. 

Sokaklar kahkahalarla yıkanmış, yıldızlara fısıldanan evlilik hayalleriyle geceler uzamıştı.

Bir akşam, iskelede yan yana oturuyorlardı.

Dalgalar kıyıya vuruyor, uzaklardan bir tekne lambası göz kırpıyordu.

 “Engin,” dedi Azelya usulca, “hiç düşündün mü, bazı insanlar neden aynı yerde kalamaz?”

“Belki de bazı kalplerin rotası sabit değildir,” dedi Engin.

“Ben buradayım, köklerim bu toprakta. Seninki nerede?”

“Bilmiyorum,” dedi Engin sessizce. “Belki de senin gözlerinde...”

Azelya başını çevirdi, denize baktı.

 “O gözlerde kalmak cesaret ister,” dedi. “Deniz bazen sever, bazen boğar.”

Engin gülümsedi:

“Ben boğulmaya razıyım.”

Ve bir sabah, hiçbir veda olmadan gitti Engin.

Ne bir söz, ne bir sarılma… Sadece sessizlik.

Azelya, o sabah dalgaların sesinde bir eksiklik hissetti.

Kıyıya gelen her dalga sanki aynı şeyi söylüyordu: “Gitti…”

 “Bana bile söylemeden…” diye mırıldandı kendi kendine.

“Belki de ben bir rüyaydım onun için.”

“Uyandı ve rüyası bitti.. ”

Bir rüzgâr esti, saçlarını savurdu.

 “Ama rüyalar bile bazen uyananı takip eder,” dedi, dudaklarının arasından çıkan ince bir sızıyla.

Yıllar Sonra — Dönüş

Yıllar geçmişti. Engin, aynı kayaların üzerinde oturuyordu.

Elinde eski bir fotoğraf: bulanık, ama belli…

Azelya, deniz kenarında, objektifin arkasında.

Kulağında bir ses yankılandı — o tanıdık ses:

“Bana sevdanı söylediğin iskele kenarında,

Kalbimin ritmi değişiyordu sana baktıkça…”

Engin fısıldadı:

“O zaman anlamamıştım Azelya… Sen bir kadından fazlasıydın.” dedi kendi kendine. 

Ertesi gün kasabanın küçük kafesinde onu yeniden gördü.

Azelya değişmişti, ama gözleri hâlâ aynıydı.

Göz göze geldiler.

Sessizlik, yılların özeti gibiydi.

Engin masasına yaklaştı.

“Uzun zaman oldu,” dedi.

“Zaman bazen dönmez sanır insan,” dedi Azelya. “Ama deniz hep aynı yere vurur.”

“Affedebilir misin?”

“Deniz affetmez Engin. Sadece unutur gibi yapar.”

Bir süre sustular. Kahveler soğudu, rüzgâr perdeleri dalgalandırdı.

Engin gözlerini ondan ayıramadı.

 “Sen hâlâ fotoğraf çekiyor musun?”

“Artık sadece hatıraları,” dedi Azelya. “Çünkü bazı yüzler, tekrar kadraja sığmaz.!”

Sonra, gülümser gibi yaptı:

 “Biliyor musun, bazen düşünüyorum… belki de sen benim yarım kalan şiirimdin.”

Engin’in sesi titredi:

“Hayır Azelya, şiir sendin.

Ben sadece son mısrayı yazamayan bir adamdım.”

Azelya gözlerini kaçırdı.

“Bazı mısralar tamamlanmaz Engin. Çünkü biterse büyüsü bozulur.”

O an, Engin anladı:

Azelya bir hayal değildi.

O bir şiirdi.

Okuyup bitiremediği, yarım bırakıp gittiği bir şiir…

“Bazı şiirler, son mısrasını bulamadan ömür boyu insanın içinde yankılanır... ”