SORGULAMA HASTALIĞI

Rowan, yalnız bir hayat sürüyordu. İngiltere’nin kalabalık caddelerinden uzak, küçük bir apartman dairesinde, kitaplarla çevrili dört duvarın içinde kaybolmuştu. Ailesi, ona her zaman rahat bir hayat sağlamıştı, ancak sevgi, ilgi ve anlaşılma eksikliğiyle büyümüştü. Kitaplar ise ona sahip olduğu en büyük dost olmuştu. Her sayfa, onu başka bir dünyaya taşır, tüm duygusal boşluklarını doldururdu. Bu yalnızlığın içinde bir şeyin farkına varmıştı: “Ben de bir yazar olabilirim.”

Bir sabah, günün ilk ışıklarıyla uyanan Rowan, içindeki karanlık duyguyu daha önce hiç hissetmediği kadar güçlü bir şekilde hissetti. Yavaşça yatağından kalktı ve pencereyi açtı. Dışarıda her şey olduğu gibi görünüyordu. Ancak bir şey farklıydı. İçindeki huzursuzluk, dünyayı bir şekilde sorgulamasına sebep olmuştu.

İlk başta yalnızca bir düşünceydi bu, ama hızla her şeyi kapladı. “Neden varız? Biz kimiz? Eğer gerçekten bir yaratıcı varsa, neden biz üreyerek birbirimizi yaratıyoruz? Eğer biz üremesek, yaratıcı bizim yerimize yeni insanlar yaratacak mı?” 

Bir sabah aniden her insanın, her varlığın bir sebebini sorgulamaya başlaması, Rowan’ın hayatının merkezine yerleşen hastalığı başlattı. Kimse, bu yeni soruları sorgulamadan yaşamaya devam edemedi. İnsanlar çocuk yapmayı bıraktılar, çünkü her birinin kafasında bu sorular sürekli yankılanıyordu.

Rowan, hastalığa yakalanan ilk kişiydi. Onun için bu, bir tür uyanıştı. Bir yazar olarak, önce düşüncelerini bir kenara koyarak sıradan bir hayat sürmeye başlamıştı. Fakat şimdi, içindeki bu karmaşık sorgulamaları birleştirip bir roman haline getirme arzusuyla yanıyordu.

Yazmaya başladığında, Rowan bunun sadece bir deney olduğunu düşündü. “Bir yazar olarak kendimi keşfedeceğim, belki de dünyayı değiştirebilirim.” ama bu yazı, onun içsel bir arayışının ötesine geçti. Yazdığı romanın konusu, sadece hastalıkla ilgili değildi; aynı zamanda kendi varoluşunu bulma çabasıydı.

İlk romanı, Rowan’ın zihninde şekillenmeye başladığında, artık ne yazacağına ve neden yazdığına karar vermişti. Yalnızca insanlığın sorguladığı soruları derinlemesine irdelemeyecek, aynı zamanda kendi içindeki korkuları, hayal kırıklıklarını ve gerçekleri de kağıda dökecekti. Onun gözünde, kitabı sadece kelimeler değil, bir çözüm arayışıydı.

Romanını bitirdiğinde, sanki yeni doğmuş bir çocuk gibiydi. Kitap sayfalarını öptü, kokladı ve her birine aşkla baktı. “İşte!” dedi. “Herkesi kendim gibi düşünmeye sevk etmenin bir yolunu buldum..” Ama bu ne kadar gerçekti? Kitap yayımlandıktan sonra, bir şeyler değişmeye başladı. Kitap, insanları derinden etkiliyordu, tıpkı Rowan’ın yaşadığı sorgulama hastalığı gibi. Kitabını okuyanlar, hemen ardından hastalığa yakalandılar.

Roman, önce yayınevleri tarafından bir “çılgın yazarın” fikri olarak göründü. Ama kısa bir süre içinde, insanlar onu gerçek bir yol gösterici olarak kabul etmeye başladılar. Rowan, yazdığı kitapla bir tür kehanet yaratmıştı ve hastalık yayıldıkça, insanlar birbirlerini sorgulamaya başlıyordu.

Bir sabah, Rowan, sokaklarda insanlar arasında sessiz bir huzursuzluk olduğunu fark etti. Kitabını okuyan bir kişi bile ona yaklaşırken başka bir şekilde bakıyordu. Gözlerinde bir şey vardı—ama ne?

Rowan, bir adım geri çekildi. İnsanların ona ve kitabına duyduğu ilgi artık karmaşık bir hal alıyordu. Gerçekten onlara yol gösteriyor muydu? Yoksa kitabı bir kısır döngüye mi sokuyordu? Sorgulamalarının büyüsüne kapıldığı an, gerçekliği tekrar anlamaya başlamıştı. Bu bir hastalık mıydı, yoksa insan doğasının en derin arzusu? Rowan, şimdi, yarattığı bu dünyada kendi varoluşunu yeniden keşfedecek, her şeyin başlangıcını sorgulayacaktı.