Öykü Olmak, Şiir Kalmak

Öykü Olmak, Şiir Kalmak 

Her insan bir öykü taşır içinde. Doğduğu gün yazılmaya başlanan, nefes aldığı her an devam eden ve son nefeste noktalanan bir öykü... Bu öykü, yaşanmışlıklarla, sevinçlerle, kederlerle, kazanılanlarla ve kaybedilenlerle doludur. Ancak öykü her zaman sıradandır, bir ritimden yoksundur. Öyküler akıp gider, çoğu zaman fark edilmez bile. İnsan öyküsünü yaşar ama o öyküyü anlatan bir şiire dönüşmek bambaşka bir şeydir.

Şiir, insan ruhunun en saf haliyle buluştuğu yerdir. Her kalbin bir ritmi, her nefesin bir melodisi vardır ama o ritmi sözlere dökebilmek herkesin harcı değildir. Öyle ki şiir olmak, hayatı olduğu gibi yaşamak değil; hayatı hissetmek, ve onu derinliklerinde yankılanan bir ezgiyle anlatabilmektir. Bir insanı öyküden şiire taşıyan, onun gözlerindeki ışıktır; kalbindeki sessiz fısıltılardır. Öyküler konuşur ama şiirler susar ve hissettirir. Çünkü şiir, bir ruhun kendi derinliklerinden çıkardığı mücevherdir. Bazen bir aşkta, bazen bir kayıpta, bazen bir yalnızlıkta doğar. Herkes yaşar ama herkes şiir olamaz; çünkü şiir olmak, yaşananı başka gözlerle görmektir.

Bir insanın şiiri, onu ölümsüzleştiren yegâne şeydir. Öyküler bir gün unutulur ama şiirler, zamanın ötesinde yankılanır. Öyleyse belki de herkesin bir öyküsü olabilir ama şiiri olanlar, hayatı başka bir gözle görenlerdir; yeryüzüne iz bırakanlardır. Öykü yaşayanın, şiir hissetmenin eseridir. Yaşamda öykü olup şiir kalmak dileğiyle...

Sibel Kaya