İNSAN; Evrenin En Güzel Çelişkisi

İnsan…

Evrenin en eski bilmecesi, en sade görünen ama en karmaşık varlığı.

Bir bakışta sıradan bir siluet, bir gülüşte tanıdık bir sıcaklık gibi görünür. Ama yaklaştıkça fark edilir ki; o basit görünen yüzün ardında sayısız kırık, binlerce sessizlik, milyonlarca düşünce vardır.

İnsan, kendi içinde bir evrendir — sonsuz bir iniş çıkış, hiç bitmeyen bir arayış. Bir yanıyla çocuk kadar saf, bir yanıyla yüzyıllık bir yalnızlık kadar yorgundur. Umutla korku arasında yaşar; bazen bir kelimeyle büyür, bazen aynı kelimeyle küçülür.

Kendi iç sesini susturmak için konuşur, anlamak için susar. Duyulmak ister ama en derin yanlarını saklar. Çünkü insan, çoğu zaman kendi içinden korkar.

Gülümserken bile içten içe kırılır; çünkü gülüş, çoğu zaman bir maskedir — kimse görmesin diye takılan bir sessizlik süsü.

İçinde bir ışık taşır ama o ışık hep bir gölgeyle birlikte yanar.

Bir yanıyla sever, bir yanıyla kıskanır.

Birini yüceltirken, bir başkasını incitir.

Ve bazen en çok sevdiğini, en kolay unutur.

İnsan, kendine en çok zarar veren, ama yine de kendini affetmeye çalışan tek varlıktır.

Zamanla anlar ki; her yara bir öğrettir.

Her kırılma, yeniden doğuşun provasıdır.

Affetmek, unutmak değil; acının artık seni yönetmemesine izin vermektir.

İnsan, geçmişin gölgesinde yürür ama geleceğe hep umutla bakar.

Çünkü umutsuzluk, insana en ağır gelen zindandır.

Ve her şeye rağmen, bir yerlerde hâlâ inanmak ister — bir söze, bir yüreğe, bir yarına.

Sonunda anlar: İnsan olmak, tamamlanmak değil, eksik kalmaya razı olmaktır.

Kendini her gün biraz daha tanımak, biraz daha çözülmek, biraz daha çoğalmaktır.

Ne tamamen ışık, ne de bütünüyle karanlık…

İkisinin arasında bir denge, bir yolculuk, bir varoluş biçimidir insan.

Ve belki de bu yüzden insan, evrendeki en güzel çelişkidir.

Hem düşen hem kalkandır.

Hem ağlayan hem umut eden.

Hem unutan hem özleyen.

Hem gölge, hem ışıktır.

İnsan…

Bir ömür boyunca kendini arar, bulduğunu sanır, sonra yeniden kaybeder.

Ve işte o kayboluşlarda büyür.