CANAVAR

Hissettiniz mi hiç?

Benliğinizden sıyrılıp, içinizden bir şey çıktığını.

Bir canavar belki.

Ya da sadece sizden arta kalan bir parça.

Masumiyetin altına saklanmış o dişliyle hiç göz göze geldiniz mi?

Sanki yıllardır orada bekliyormuş, sadece doğru anı kolluyormuş gibi.

Bir gülüşün arasında, bir sessizlikte, bir nefesin yanlış tarafında.

Sorgunun sırat köprüsüne düşüyorsunuz sonra.

Sorular diziliyor karşınıza:

Kimim ben?

Ne kaldı benden?

Ne zaman kirlendim?

Cevap yok.

Sadece sesinizin yankısı var.

Ve o yankının içinde etiniz dişleriniz arasında gıcırdıyor.

Sanki kendi varlığınızı çiğniyorsunuz.

Bir mide bulantısı gibi büyüyor içerdeki o şey.

Tiksiniyorsunuz kendinizden.

Kusmak istiyorsunuz ama olmuyor.

Katran yerleşmiş.

Damarınıza kadar işlemiş.

Boşaltamıyorsunuz, çünkü o sizsiniz artık.

Ve o anda fark ediyorsunuz:

İnsan bazen kendini öldürmeden yaşayamaz.

Ama bu ölüm, nefes kesmekle olmuyor.

Yavaş yavaş oluyor.

Kendi sesinizden, kendi kokunuzdan, kendi cümlelerinizden uzaklaşarak.

Bir bakıyorsunuz, her şey yerli yerinde ama siz yoksunuz.