Kırık Masal

Rüzgâr ninni söylerken göğe,


Bir tüy inermiş usulca yere.


Bir kız yaşarmış kalbinde kuşla,


Sır tutarmış gülüşüyle kışa…

Bir zamanlar,
Kalbinde güvercin besleyen bir kız yaşarmış.
Ne zaman üzülse,
Göğsünden bir tüy düşermiş yere.
Adını kimse bilmezmiş,
Çünkü o, ismini unutmuş rüyasında.
Yalnız bir kulede büyümüş,
Saçlarını kimse okşamamış,
İçinde bin masalın yarım kalmış cümleleri varmış.
Annesi bir sabah gidip de dönmeyince,
Minik tavşanıyla konuşmayı öğrenmiş.
“Sen de gitme” dermiş her gece ona,
Ama zavallıcık da bazen sıkılırmış aynı duayı duymaktan.
Bir gün bir çocuk gelmiş uzaklardan,
Cümlelerinin ucuna balon bağlayıp
Kıza gökyüzünü göstermiş.
Kız çok sevinmiş,
Ama kalbi o kadar kırıkmış ki,
Uçmak yerine göğe ağlamış.
Sonra her gece
Kalbini çıkarıp bir cam fanusa koymuş,
Üstüne de yazmış:
“Lütfen dokunmayınız, yedeği yok.”
Gökten düşen yıldızları avuçlarında biriktirmiş,
Ama hiçbir dilek tutmazmış.
Bazı kızlar,
Kaderin sus payını yutarmış doğarken.
Annesi ona böyle söylemiş
Ve o kız hâlâ yaşıyormuş,
İçinden şarkılar eksilse de,
Masallara inanmaktan vazgeçmezmiş.
Çünkü bazı kalpler
Çatlasa da düşlere sığınırmış.

 Peyrev.