Evde Kayıp Çoraplar Diyarında Bir Gün

Evde Kayıp Çoraplar Diyarında Bir Gün Sabah uyandım, her zamanki gibi çorap çekmeceme yöneldim. Ama bir gariplik vardı. Çekmecede sadece tek çoraplar! Sağ çoraplar, sol çoraplar, ama asla bir çift değil. Sanki çoraplarım gece bir partiye gitmiş, ama sadece yarısı eve dönmeyi başarmış gibi. "Bu işte bir iş var," dedim ve dedektif şapkamı takıp (tabii ki o da tekti, diğerini kedim yemişti) kayıp çoraplarımın peşine düştüm.Birinci Ders: Her Şeyin Bir Portalı Vardır, Ama Sen Onu Bulamazsınİlk durak: Çamaşır makinesi. Bu alet, evrendeki en gizemli kara delik. NASA bile bu makinenin içindeki çorap yutan boyutsal geçidi çözemedi. Makinenin kapağını açtım, içinden sadece bir tüy yumağı ve komşunun kayıp tangası çıktı (evet, apartman çamaşırhanesi maceraları ayrı bir deneme konusu). Çoraplarım yok. Ama bir ses duydum. Hafif bir fısıltı: "Bizi kurtar... Çoraplar Diyarı’nda mahsur kaldık..."Kafayı mı yiyorum, yoksa çamaşır makinesi gerçekten konuşuyor mu? Karar verdim, bu bir işaret. Çoraplar Diyarı’na yolculuk zamanı! Ama nasıl? Tabii ki, makinenin içine dalarak! (Not: Bunu evde denemeyin, çünkü hem sıkışabilirsiniz hem de anneniz size "Bu çocuk niye çamaşır makinesinde yoga yapıyor?" diye bağırır.)İkinci Ders: Kaos, En İyi ÖğretmendirMakinenin içinden geçtim (nasıl olduğunu sorma, bu bir deneme, fizik kuralları burada tatilde). Kendimi bir anda Çoraplar Diyarı’nda buldum. Burası, tek çorapların sürüklendiği, toz tavşanlarının kral olduğu bir yerdi. Etrafta uçuşan çoraplar, "Beni çiftimle birleştir!" diye bağırıyordu. Ama bir sorun vardı: Her çorap, yanlış çiftiyle eşleşmeye çalışıyordu. Puantiyeli çorap, yünlü bir dede çorabına âşık olmuş; spor çorap ise bir saten babetle flört ediyordu. Kaos!Bir çorap filozofu yanıma yaklaştı. Desenli, hafif yırtık, ama bilge bir hava. "Genç gezgin," dedi, "hayatta her şey çiftini arar, ama bazen yanlış çiftle mutlu olduğunu sanır. Asıl mesele, kendi desenini bulmaktır." Vay be, dedim, bu çorap Nietzsche’yi bile gömer! Ama tam o sırada bir toz tavşanı ordusu saldırıya geçti. Meğer çorapları esir alanlar onlarmış! Hızlıca bir süpürge buldum (evet, Çoraplar Diyarı’nda süpürgeler uçuyor, süpürmüyor) ve toz tavşanlarını kovaladım. Kahramanlık mı? Hayır, sadece alerjim tutacaktı.Üçüncü Ders: Kahkaha, En İyi ÇözümdürToz tavşanları kaçarken çoraplar özgür kaldı. Ama bir sürpriz: Çoraplarım geri dönmek istemiyordu! Meğer Çoraplar Diyarı, özgürce tek takılmanın cennetiymiş. "Çift olmak zorunda değiliz," dediler, "bazen tek başına da şahanesin!" Güldüm, çünkü haklılardı. Hayat boyu çift çorap takıntım yüzünden kaç güzel anı kaçırmıştım? Tek çorapla da toplantıya gidilir, naber!Tam o sırada makine beni geri çekti. Kendimi evde, çamaşır sepetinin içinde buldum. Annem kapıda, "Yine mi makineye girdin?!" diye bağırıyordu. Çoraplarım hâlâ kayıptı, ama ben bir şey kazanmıştım: Hayatın absürtlüğüne gülmeyi ve her kaybın bir ders olduğunu.Sonuç: Tek Çorapla Dans EtHayatta her şeyin bir çifti olmak zorunda değil. Bazen kaybolan çorap, seni kendi desenini bulmaya iter. Çamaşır makinesi bir kara delik olabilir, ama o kara delik bile sana bir şeyler öğretir. Gül, kaosu kucakla ve tek çorapla dans et. Çünkü hayat, çift çorapla değil, kendi ritminle güzel.