17 AĞUSTOS: "Unutmadık. Unutmayacağız"

17 Ağustos 1999…

Takvim yapraklarında yalnızca bir tarih gibi dursa da, aslında bir milletin kalbine kazınmış en derin acılardan biridir. O gece saatler 03.02’yi gösterdiğinde, karanlığın bağrından kopan uğultu, bir anda hayatları altüst etti. İnsanların rüyaları, evleriyle birlikte yerle bir oldu.

Bir anda çığlıklarla, siren sesleriyle, yıkıntılar arasından gelen yardım feryatlarıyla doldu gecenin sessizliği. Beton yığınlarının arasına sıkışan nefesler, sabaha kadar umuda tutundu. Kimileri sevdiklerine ulaşabildi, kimileri ise yalnızca sessizlikte yankılanan isimleriyle kaldı.

Deprem yalnızca binaları yıkmadı. Çocukların gülüşlerini, anne babaların umutlarını, nice hayalleri de beraberinde aldı. O günden sonra sokaklarda yürüyen her adım, taşların altında kalmış hayatların ağırlığını taşır.

Ama yine de insanın içinde filizlenen o incecik umut, en büyük yıkıntıların bile arasından kendine yol bulur. Çünkü hayatta kalmak yalnızca nefes almak değil, yaşadıklarının acısını unutmadan, yeniden ayağa kalkabilmektir. 

17 Ağustos, bize bu gerçeği bir tokat gibi hatırlattı.

Bugün, o gecenin üzerinden yıllar geçse de acısı hâlâ taze. Çünkü acılar unutulmaz, yalnızca kabullenilir. Ve her yıl bu tarih geldiğinde, içimizde aynı cümle yankılanır: “Unutmadık, unutmayacağız.”