RÜYA MIYDI?

RÜYA MIYDI? 

Ruhu yorgun şarkılara eşlik ediyor, gönlü bir yangından arta kalan külleri eşeliyordu. Biliyordu, küllerin altı cehennemdi. Bir yangının külünü yeniden yakmasını istiyordu o gün ondan. 

Herhangi bir yıl ama soğuk bir gündü. Merdivenden aşağı inip sağdaki odaya geçtiler. Biraz dağınık, biraz eski... Aşka çeken bir havası vardı odanın. 

Sarıldılar. İkisi de seviyordu birbirine sarılmayı. Sarılmak gizli bir anlaşma gibiydi onlar için. Söyleyemediliklerini, sustuklarını konuşuvermek gibiydi. Özlemdi, yeni/eski ve çok birikmiş. 

Kar birikintilerinin süslediği yolda karşılamştı onu. Adamın onu nasıl beklediğini bilir gibi giyinmiş, her zamanki kendi gibi gelmişti. Evinin herhangi bir odasında, herhangi bir gün karşılaşabileceği gibiydi. 

Kadının karşıdan gelişini izledi. Her adımı bir mucizeyi yakın ediyordu. Her adımda biraz daha onun oluyordu. 

Yirmi küsür yıl gecikmiş bir kucaklaşmanın ardından kahve yapmaya koyuldu. Ellerine takıldı gözleri. Elleri nasıl da yakışıyordu kahve yapmaya ve henüz daha bilinmeyen çok şeye. 

Âşık olmak istiyordu ona. Belki oluyordu. Belki o gün tam olarak olmuştu. Âşık olmalıydı adam, bir başkasına olamayacağını biliyordu. Sadece o yapabilirdi bunu. Buğulu bakan gözleri ezbere biliyordu bu işi. O gün gözlerine çok yakından baktı. 

O gün, başka şeyler de oldu! 

Kadının gidişinden bir süre sonra, adamın telefonuna bir mesaj geldi: Rüya mıydı? Ve sonra adam uykudan uyandı. 

Sanki, yüzünün öpülesi bir yerinde küçük bir ben vardı. Beyaz tenli, güzel bakışlı, gönül yakışlıydı. Tam bir kalp belâsıydı. Hep öyle olmalıydı.