YÂR DEDİ DİYE

YÂR DEDİ DİYE

Tek kanatlı bir kuşun seyrinde uyandım ve yandım;

Gönlümün derinliklerini seyrederken  yârin gözbebeklerinde.

Seher yıldızına dost oldum,

Bir seher vakti yâr rüyama girdi diye.  

Ve başka uyku yüzü görmedim,

Bir daha yâri görürüm diye. 

Hayal ötesi bir beklentinin solan yanlarını tattım ve yârin gönül pazarında gönlümü sattım,

yâr sevdasının sunduğu müphem bir manzaraya. 

Ve kendi manzaramın çürüyen kölesi oldum,

Yâr “çürü” dedi diye. 

Deryalarda susuz kaldım ve çöllere su olup aktım,

Bir ümit yâr açar diye.

Yâr bana açar diye.

Ve bir ömür soldum “yâr” diye diye.

“Yâr” diye diye…

Yâr bana dedi diye.

“Vur kazmayı Ferhat, ömür gitti yâr kaldı.”

Yâr sevdasıyla yeni yeni ümitler edindim,

Sonra yâr aşkıyla bütün ümitlerimi yitirdim.  

Gözlerimin içine baktı,

Kaçırdım gözlerimi;

Bakamadım.

Gözleri çok güzeldi.

Bakışı inanılmaz şey.

Hele bir de gülünce,

Dudak kıyısında bir cennet kıvrımı.

Bakışım kaçıyordu başka yerlere.

Galiba biraz da utanıyordum.

Bakışım güzelliğinden ürküyordu.

... 

O yâr gitti, 

Ömrüm bitti.