HENÜZ ZAMAN VARKEN

Yaşamın koşuşturmasında bazen, en güzel şeyleri göremeyebiliriz. Herkes kendi telaşıyla uğraşır. İş, güç, hayatın verdiği yorgunluk derken, "Aile" yani güvenli limanımızdan uzaklaşıveririz. Oysa bir gün, aile kapısından, bir adım attığınızda annenizin, "Karnın aç mı" ? sorusu, babanızın size içten bakışı ile, "Nasılsın kızım / oğlum" ? demesi bu dünyanın en güzel hissidir.

Hayatta tutunacağınız en güvenli dal, hiç şüphesiz kendi ailenizdir. Herşey gelip geçicidir. Geri kalan tek gerçek kendi anne babanızdır.

İster evli olun, ister uzak şehirde okul okuyun, ister farklı şehirde çalışıyor olun, aile evine geldiğinizde, insanın içini huzur kaplar. Aile evine gittiğinizde, anne eli ile, baba sıcaklığı ile hazırlanmış sofraya oturabiliyorsanız, bence dünyanın en şanslı insanı sizsiniz. Bu duygu en güzel hisdir. 

Sarılacabileceğiniz bir anneniz, dertleşebileceğiniz babanız, şakalar yapıp eğlenebileceğiniz kardeşiniz, abiniz, ablanız varsa, sizi hiç bir güç yıkamaz ve korkutamaz. Çünkü bilirsiniz ki, aileniz her daim arkanızdadır.

Bir sofrada toplanmak, aynı yemeğin kokusunu içine çekmek, odalarda yangılanan anne babanızın sesleri. Yaşadığımız devirde, bunlardan o kadar çok uzağız ki. Bunları yaşayabilenler gerçekten çok şanslılar.

Annenizi aradığınızda, telefonun diğer ucunda, "Canım kızım / oğlum" dediğinde içinizi huzur kaplıyorsa, hayatın size, "Henüz zamanın varken, bu anı, bu zevki ailenle yaşa, eğlen" deme şeklidir. Hemde öyle bir yaşayın ki. Çünkü zaman çok acımasız. Çünkü o sesler, o gülüşler, o kahkahalar, o sohbetler, beraber içilen kahveler bir gün toprak altına gömülecekler.

İster küçük, ister ergen, ister yetişkin olun, her ne kadar büyüsenizde, ailenizin gözünde hep çocuk kalacaksınız.

Henüz zaman varken; Annene oflama, sesini kesmeye çalışma.

Henüz zaman varken; Babanın sözünü dinle, vardır bi bildiği de.

Çok geç olmadan...