KALEM VE KAĞIT

    İNSANLIK HALLERI

    KALEM VE KAĞIT

      Metehan ERYILMAZ 

Aldım kâğıdı ve kalemi elime. Yazmaya başladım yine kendi elimle.

Yeni bir işe başlamak ne kadar kasvetli olmaya başladı. Bir dala tutunmak çok zorlaştı. Yoruldum artık aynı şeylere tekrar tekrar başlamaktan. Her yerdeki düzen kendine göre, arkadaş!

Vardım, gittim; aradım, durdum. Buldum, buluşturdum. Artık kendi işimi yapmak istiyorum. Bıktım artık başkaları için hayatımı harcamaktan. Neyim varsa satıp bir dağ başına çıkıp bir kulübe yapıp gireceğim içine. Hayat bu kadar zor olamaz ya. Sattım malımı mülkümü, yıllardır çalışıyorum. Etti iki kâğıt parçası. Yaş gelmiş otuz beşe. Bir kâğıt parçası ile aldım baltamı, çıktım kuytu bir dağa, insandan uzak bir yere. "Ben," dedim, "ben yapacağım kendi kendime."

Sarıldım baltama, vurdum ağaca. Zor oldu ama devirdim koca çınarı.

İlerledim...

 İlk kestiğimden daha büyük koca çınar buldum biraz ötede, ter içinde kaldım ama yıktım onu da yere.

 Az daha ilerledim.

Ondan da büyüğü çıktı önüme. Ama yoruldum. Döndüm geriye. Bir balta daha sallayacak dermanım kalmamıştı bileklerimde.

Günler günleri kovaladı.

Topladım kestiğim ağaçları, ölçtüm biçtim. Birkaç yarım hesap ile diktim kendime kulübe. Yaptığım eserle gurur duydum. Girdim içine, hayaller kurdum. Kendim ile konuştum,  insanlar buna sahip olmak için yıllarca çalışıp para toplarlar. Kısa bir sürede yaptım kendi kendime... Hay salak aklım, keşke daha önce cesaret etseydim buna!

Çıktım kulübemin önüne, baktım; ağaç kalmamış etrafımda. Bencil davrandığımı fark ettim. Ektim kestiklerimin yerine fazlasıyla. Şimdi ağaçlar darılacak bana.

Aldım kalemi kâğıdı elime, düştüm...

Ağacın özüne...