HATIRLAR MISIN?

Hatırlar mısın?
Geceye yazdıklarımız vardı hani,
uykusuzluğun orta yerinde, kalbimizin susmadığı anlarda...
Bir kelimenin içinde bin suskunluk gizlerdik,
bir noktanın ardından bir sızı kalırdı.
Sabah olduğunda her şey susar,
ama kalem, o yine bildiğini yazardı.

Ve biz,
günün ilk ışığında birbirimizden biraz daha uzak,
biraz daha eksilirdik.
Hatırlıyor musun sabaha kalanları?
Yarısı hüzün, yarısı umutla karışık o cümleleri?
Bir kısmı yarım kalmıştı,
bir kısmı da hiç söylenmemek üzere yutulmuştu.
Gün yüzüne çıkmayan gıybetlerin ifşası gibi,
bazı gerçekler hep gölgede kalmıştı.

Şimdi anlıyorum,
sen hatırlamak istemediklerimin,
ama unutmaktan da aciz kaldıklarımın arasındasın.
Ne tam hatırlayabiliyorum seni,
ne de unutabiliyorum.
Adın bazen bir rüzgârda yankı,
bazen bir gece yarısında yankılanan sitem.
Ve her sabah,
biraz daha siliniyor yüzün,
ama aynı oranda derinleşiyor izlerin.

Artık biliyorum…
Bazı insanlar anı olmuyor;
ruhun bir köşesine kazınıp kalıyor.
Sen de öylesin
geçmişin en sessiz, en gürültülü hatırası.
Ne kadar zamandır unutmam gerektiğini söylüyorum kendime,
ama kalbim hâlâ inadına o gecelerde dolaşıyor,
yazdıklarımızın arasında seni arıyor.

Belki de bazı hikâyeler bitmez,
sadece yazıldığı defter kapanır.
Ve bazı insanlar silinmez,
sadece adı fısıltıya dönüşür.
Sen, işte o fısıltının en tanıdık yankısısın…
Hatırlamak istemediğimin,
ama unutulmayanın ta kendisisin.

                               Nazmi TOKTAMIŞ