Soluk Bir Karede Saklı Zaman

Rastgele karıştırdığın bir bit pazarı tezgâhında, eski kitapların ve paslı eşyaların arasında sıkışıp kalmış bir fotoğraf ilişiyor gözüne. Bir an duraksıyorsun. Elin tereddütle uzanıyor, parmakların sararmış kenarlarını usulca yokluyor. Hangi zamana ait olduğunu bilmediğin bu solgun kare, içini tuhaf bir hüzünle dolduruyor. Fotoğraftaki yüzler gülümsüyor. Bir kahkahanın hemen ardından deklanşöre basılmış gibi… O anın heyecanı, gözlerinde birer parıltı gibi duruyor. Ama sen, bakan göz… Zamanın acımasızlığını hissediyorsun.
Kimdi onlar? Hangi baharın sabahında, hangi gülüşlerin içinde çekildi bu kare? Kim bilir hangi sevgiyle saklandı, hangi anılara dokundu? Ve şimdi… Şimdi nasıl oldu da, sahipsizce bu pazar tezgâhına düştü? O çerçeveden çıkarılıp, belki bir cüzdanın gizli köşesinden düşerek buraya savruldu. Bir zamanlar kıymetli olan, nasıl böyle unutuldu? Anılar, gerçekten de silinip gitmeye mahkûm mu?

Boğazında bir düğüm hissediyorsun. Çünkü bu solgun kare, yalnızca geçmişin bir yankısı değil; geleceğin de fısıltısı. O fotoğrafa bakan sen, bir gün kendi anılarının da böyle bir tozlu tezgâhta unutulabileceğini fark ediyorsun. Bugün önem verdiğin, yüreğinde sakladığın ne varsa, belki de bir gün başkalarının bakıp anlam veremediği bir hatıraya dönüşecek. İnsan, kaybetmeye başladığında mı gerçekten sevdiğini fark eder? Bir fotoğraf, kaç unutuluşla değerini yitirir?

Bir an için zaman duruyor. O eski kare, geçmişle şimdi arasındaki çizgiyi silip seni bambaşka bir yere götürüyor. Yüzlerdeki gülümsemelerle hayatın geçiciliği arasındaki çelişki, gerçekleri tokat gibi çarpıyor yüzüne. Ve sen, elinde bir zaman kırıntısını tutarken, içinden bir ses fısıldıyor:

“Şimdi yaşa. Şimdi sev. Çünkü her şey, bir gün bir fotoğraf karesi kadar sessizleşecek.”