İnsanlar seri katillere neden hayranlık duyar

İnsanlar, seri katillere korkudan değil, tanıdıklık hissinden hayranlık duyar. Ed Gein’in sapkınlığında, Ted Bundy’nin gülüşünde, Charles Manson’ın sözlerinde kendilerinden bir parça bulurlar. Onlara tapanlar aslında kendi içlerindeki çürümüş arzulara tapmaktadır. Çünkü insan, karanlığını başka bir bedende gördüğünde, onu affetmek için bir neden bulur.Bundy’nin cazibesi, Manson’ın çarpık zekâsı ya da Gein’in çürümüş sessizliği. Bunların hepsi, toplumun bastırdığı içgüdülerin aynadaki yansımalarıdır. İnsan, kendi içindeki vahşeti bastırdığı ölçüde, başkasında onu görünce büyülenir. Çünkü karanlığa dokunmadan aydınlığın ne olduğunu anlayamaz. Bir belgesel izlerken gözleri parlayanlar, aslında suçluyu değil, kendi karanlık yanlarını izler. Bir röportajda “zekiymiş” diyen, zekayı değil, deliliği yüceltir. Çünkü delilik, özgürlüktür toplumun zincirlerinden kurtulmanın en uç hali. Seri katil, o zincirleri parçalayan figürdür bedeli ölüm bile olsa.Artık kimse kutsallara inanmaz oldu. Tanrılardan değil, trajedilerden medet umuyoruz. Manson’ın sözü, bir peygamberin duasından daha çok yankı buluyor çünkü modern çağ, kurtuluşu değil, felaketi arzuluyor.İnsanlık, seri katillere hayranlık duyar çünkü onlar bizim gizlediğimiz itiraflardır. Bizler canavarları öldürmedik; sadece üzerlerine düzgün kıyafetler giydirdik