Temelin Hikayesi

“Kiminle bina inşa ettiğine dikkat et. Çünkü insanlar seni temel için kullanacak ve yapıyı başka biriyle tamamlayacaktır.”

İnsanın hayatı, bir bina gibidir. Her karar bir tuğla, her adım bir kolon, her insan bir işçi… Fakat en kritik olan kısım temeldir. Çünkü temel, görünmezdir ama her şey onun üzerine kurulur. İşte çoğu insanın yanılgısı da burada başlar: Temeli atan ellerin, yapıyı da tamamlayacağını sanmak.

Hayatında beliren bazı insanlar, ilk kazmayı vurur. Sana bir cümle söyler, bir kapı açar, seni bir yola çıkarır. O an zannedersin ki, “İşte bu insan, benimle sonuna kadar yürüyecek.” Ama çoğu zaman öyle olmaz. Onlar sadece temeli atar, sonra çekilir. Ve sen, yarım kalmış bir inşaatın ortasında kalakalırsın.

Temel olmak ağırdır. Çünkü emek görünmez. Kimse sana bakıp “Ne güzel bir temel!” demez. Herkes duvarlara, pencerelere, çatıya bakar. Ama unutmamak gerekir ki, hiçbir bina temelsiz ayakta kalmaz. İşte seni temel olarak kullananlar, aslında kendi yapılarının gizli kahramanı yaparlar seni. Sen olmadan o bina yıkılır. Ama sen, bitmiş bir yapının gölgesinde görünmez kalırsın.

Bir de başka ihtimal vardır: Yanında duran insan, sana binanın tamamını birlikte inşa edeceğin hissini verir. Sözler verir, planlar yapar. Ama işler zorlaştığında, tuğlalar ağırlaştığında seni yarı yolda bırakır. Sen bütün ağırlığı sırtlanırsın, o ise başka bir yere gider ve yeni bir bina yapmaya başlar. O noktada anlarsın: Temelin üstüne çıkacak katları seninle değil, başkalarıyla tamamlamak istiyormuş.

O yüzden kiminle bina inşa ettiğine dikkat etmek zorundasın. Çünkü yanlış insanla inşa edilen bir yapı, eninde sonunda çöker. Tuğlalar yerinde olsa da çimento tutmaz, kolonlar dik olsa da çatlaklar oluşur. Ve en acısı, içinde senin de olduğun bir binanın göçüşünü izlemek olur.

Bir dost, bir eş, bir ortak… Kim olursa olsun, birlikte inşa ettiğin her şeyin kaderini o kişi belirler. Eğer onun niyeti sağlam değilse, senin emeğin de boşa gidebilir. Çünkü bina sadece tuğladan değil, niyetten yapılır.

Ama şu gerçeği de unutmamak gerekir: Bazen sen yalnızca bir temel olacaksın. Bunu kabullenmek de bir erdemdir. Çünkü her temel, illa kendi binasını yükseltmek için var olmaz. Kimi temel, başka birilerine yol açmak içindir. Tıpkı toprağın, üstünde yükselen ağacı taşıması gibi… Toprak hiç görünmez ama ağaç onun sayesinde göğe yükselir.

Mühim olan, senin hangi bina için temel olduğundur. Eğer değerli bir yapıya zemin hazırlıyorsan, görünmezliğin bir kayıp değil, bir şereftir. Ama değersiz bir binanın temeliysen, gün gelir çöken duvarların altında sen de kalırsın.

Hayat sana şunu öğretir: Temel olmayı seçtiğin yerde dikkatli ol. Çünkü temel sağlam değilse, bina seni de yaralar. Yanındaki insanlar sadece kendi çıkarı için senin emeğini kullanıyorsa, oradan çekil. Çünkü senin enerjin, senin emeğin, senin ömrün kıymetlidir. Onu yanlış yapıya harcarsan, bir gün geriye dönüp baktığında “Benim emeğim nereye gitti?” diye sorarsın.

Doğru insanlarla kurulan bir bina ise başka bir şeydir. O yapının her tuğlasında bir samimiyet, her kolonunda bir güven, her penceresinde bir umut olur. Ve o bina sadece yükselmez; içinde huzur da barındırır. İşte senin araman gereken şey budur: Yalnızca yükselen değil, yaşanabilen bir bina…

Sonunda, kiminle inşa ettiğin hayatına şekil verir. Kimi seni sadece bir temel olarak kullanır, görünmez kılar. Kimi ise seninle beraber yükselir, binayı omuz omuza tamamlar. Seçim senindir. Çünkü unutma: Yanlış ortakla atılan temel, doğru mimarla bile kurtarılamaz.