İYİLİĞİN AĞIRLIĞI

Bir yılan seni ısırdığında uzaklaşıp zehirden kurtulmaya, iyileşmeye mi çalışırsın; yoksa yılanı arayıp, “Bana bunu neden yaptın?” diye hesap mı sorarsın?

Yılan ısırmak için vardır. Onun doğasında bu var.
Senin görevin yılana hesap sormak değil, zehri vücudundan atmak, iyileşmektir.
Bazı insanlar da tıpkı o yılan gibidir.

Kötülükten değil, ama iyiliğin ağırlığını taşıyamamaktan zarar verirler. İyilik, tıpkı altın gibidir; değerli, ama ağırdır. Her kalp o ağırlığı taşıyamaz.
Kimisi o parıltıya bakamaz, çünkü senin ışığında kendi karanlığını görür.

Sen ona bir gülümseme, bir destek verirsin; ama o, senin sıcaklığını kendi eksikliğini hatırlatan bir ayna sanır. O aynaya bakmaya cesareti yoktur. Bu yüzden nankörlük eder, uzaklaşır, seni suçlar. Aslında senden değil, kendinden kaçıyordur.

Bir gün bunu fark ettiğinde, artık savaşmayı değil, susmayı ve mesafe koymayı seçersin.
Çünkü bilirsin; mesafe ceza değil, kendine olan saygındır. Artık herkesi kurtarmaya çalışmazsın.  Kendi yoluna devam edersin.

Bazı insanlar şaşırır: “Bunca şeye rağmen hâlâ nasıl gülümseyebiliyor?” ama sen bilirsin. Gülümsemek, iyilik etmek ya da yeniden başlamak, birer şans değil, birer seçimdir.
Sen her seferinde o seçimi yaparsın  zehrin değil, şifanın tarafında kalmayı seçersin. En büyük güç; kirlenmeden iyi kalabilmektir.

Bir gün, senin o iyiliğini taşıyamayanlar, kendilerini affettiklerinde anlayacaklar; senin ışığın onları yakmadı, sadece gerçek yüzlerini gösterdi.