GÜLBAHÇESİNİN SONU – 2. BÖLÜM

Ali, akşam saat dokuzda beklemeye başladı. “Belki evden çıkamadı, belki babası uyumadı, belki de…” diye diye saat sabahın altısı olmuştu. Saatlerce gecenin soğuğunda Elif’ini bekledi, ama onun o çok sevdiği Elif’i gelmedi.

Ali eve gitmedi... Markete gidip parasını alacak ve kasabadan ayrılacaktı. İçindeki aşk acısıyla orada duramaz, bir daha o eve gidemezdi. Elif sabah kalktı; acaba hâlâ bekliyor mu diye bahçe duvarının yanına gitti. Duvarın dibine bırakılmış bir not vardı. Notta şöyle yazıyordu: “Saat sabahın altısı ve sen gelmedin. Demek ki sen, benim seni sevdiğim gibi sevmedin. Haklısın, ben fakirim ama şunu bil: Bir gün buraya çok zengin birisi olarak geri geleceğim.” Ali, annesi, babası ve market sahibi, amca dediği Ragıp Amca’yla vedalaşıp kasabadan ayrıldı.

 Aradan uzun, çok uzun yıllar geçti... Fakir delikanlı artık zengin bir iş insanı olmuş, kendine başka bir hayat kurmuştu. Evlenmiş, çoluk çocuğa karışmış, iyi bir işi, onu çok seven bir eşi ve çocuklarıyla mutlu bir hayat sürüp giderken bile aklında hep Elif varmış.

İçten içe hep merak ederdi: Ne yapıyor acaba? Evlendi mi? Çocukları var mı? Kiminle evlendi? Evlendiği adam nasıl biri? Bu sorular sürekli aklını kemiriyormuş. Annesi ve babası vefat etmiş, artık kasabada ona ait bir şey kalmadığı için bir gün merakına yenik düşüp tekrar kasabaya dönmüş.

 Kasaba, gül bahçeleriyle oldukça ünlüymüş. Ali, ilk gördüğü kişiye Elif’i sormuş. Yaşlı adam, önünde gül bahçesi olan bir evi göstererek Elif’in evlendiğini ve orada oturduğunu söylemiş. Bir zamanlar âşık olduğu güzel Elif’inin kiminle evlendiğini çok merak eden Ali, dışarı çıkar umuduyla bir köşede beklemeye başlamış. Bir süre sonra Elif’in kocasını evden çıkarken görmüş. Elif’in kocası şişman, kel, çok çirkin ve kaba bir adammış.

 Üstelik zengin de değilmiş. Nasıl oldu da böyle biriyle evlendiğini merak eden Ali, Elif’in kocası gittikten sonra evin kapısını çalmış. Kapıyı açan Elif onu hemen tanımış. Dudaklarından sadece bir kelime dökülmüş: “Sen...” Sonra kısık bir sesle, “Nasılsın?” diyebilmiş.

 Ali derin bir nefes almış ve demiş ki: “Sensizim ama mutluyum. Artık ben de zengin bir insanım. Çocuklarım ve beni senden çok seven bir eşim var. Ama sen değilsin...

Seninle çok güzel bir hayatımız olabilirdi, Elif. Sen ve ben, çok mutlu olabilirdik. Neden bize bunu yaptın, Elif?” Bir an duraklamış, sonra gözleri dolarak devam etmiş: “Sen güzeller güzeli... Hiç kimseyi beğenmedin, onca talibini geri çevirdin. Beni sevdin, ‘âşık oldum’ dedin. Onca mektup yazdık birbirimize, onca aşk sözü söyledik, kaçamak buluşmalar yaşadık, el ele tutuştuk...

Hiç mi değeri olmadı bunların?

Nasıl oldu da böyle biriyle evlendin?”