GÜLBAHÇESİNİN SONU – 1. BÖLÜM

Yıllardır kulaktan kulağa yayılan gerçek bir aşk hikâyesi... Bir kasabada, güzeller güzeli Elif adında bir genç kız yaşarmış. Bu genç kız öyle güzelmiş ki, çok uzak memleketlerden zengin, yakışıklı pek çok delikanlı onu görmeye gelirmiş. Kendisiyle evlenmek isteyen birçok talibi olurmuş.

Elif’in babası kasabanın ileri gelenlerinden, oldukça zengin bir adammış. Babasının zengin olması ve tek çocuk olmasından dolayı Elif oldukça şımarık, kimseleri beğenmeyen bir kızmış. Ancak Elif’in çok sevdiği bir tek şey varmış: gül bahçesi. Hep hayalinde, bir gül bahçesine sahip olmayı düşlermiş.

 Günlerden bir gün kapı çalmış. Gelen, marketin çırağı Ali’ymiş; siparişleri getirmiş. Kapıyı tesadüfen açan Elif, Ali ile göz göze gelmiş. Elif’in kalbi çarpmaya başlamış; ilk defa görüyordu Ali’yi. Ali uzun boylu, yakışıklı, fakir bir ailenin beş çocuğunun en büyüğüymüş.

Yaz tatillerinde markette çıraklık yaparak para biriktirir, bu parayla öğrenimini sürdürürmüş. Elif’i daha önce gören ve ona âşık olan Ali, ilk defa Elif’le karşı karşıya gelmişti. O da çok heyecanlanmış, kafasını öne eğmiş. Elif ise kibirli ve şımarık bir şekilde hizmetçiye seslenerek poşetleri almasını söylemiş ve arkasını dönüp gitmiş. Ama aklı Ali’de kalmış... Sonuçta o bir çıraktı, ona âşık olması mümkün olamazdı.

Aradan aylar geçmiş. Elif’in Ali’ye olan aşkı, artık karşı koyamayacağı bir hâl almış. Sonunda Ali’ye onu sevdiğini söylemiş ve bir not vermiş: “Babamdan beni istet.” Gönlü düşmüştü bir kere; fakirliği önemli değildi. Ama unuttukları tek şey vardı: Elif’in babası. Elif’in babası Kazım Bey, zenginliğin verdiği kibirliliğiyle tanınırmış. Ali, ailesine konuyu açmış; ailesi önce itiraz etmiş ama oğullarının mutlu olmasını istedikleri için haber yollamışlar.

Kazım Bey, “Kim onlar ki benim kızımdan bahsedecekler! Asla, bu iş olmaz. Gelmesinler!” demiş ve elçiye böyle iletilmesini söylemiş. Elif, marketten özellikle sipariş vererek Ali’yi beklemiş. Zil çalmış; Elif kapıyı koşarak açmış. Siparişlerle birlikte Ali bir de mektup uzatmış. Elif mektubu alıp hemen odasına çıkmış, yine hizmetçiye seslenmiş. Hızla mektubu açıp okumaya başlamış: “Elif’im, güzel gözlüm, güzel yüzlüm... Annemle babam, babana haber saldılar. Seni istemeye geleceğimizi bildirdiler. Ancak baban, ‘Onlar kim ki benim kızıma talip olurlar?

Olmaz bu iş!’ demiş. Eve davet etmemiş. Bu akşam arka bahçede seni bekleyeceğim. Kaçalım Elif’im, gidelim buralardan. Seni duvarın yanında, saat dokuzda bekliyorum.” Elif mektubu okuduktan sonra düşünmeye başlamış. Ali yakışıklıydı, ama zengin değildi. Nasıl geçinirlerdi, nereye giderlerdi ?

Hayır... Kaçmayacaktı. Bu parayı, bu zenginliği çok sevse de — âşık olsa da — bırakamazdı. 

Ve gitmedi...